-------------------------------------------------------------------------------- -------------------------------------------------------------------------------- Mai - PLANETA MONZONIAK

miércoles, 26 de octubre de 2011

Mai

Hace ya un ratito han colgado en facebook un enlace a una canción interpretada por Manolo Garcia. Como devoto que soy de la trayectoria del polifacetico he pinchado enseguida con grata sorpresa. Se trata de una canción que canto Manolo en el auditorio de granada en el 2006, en concreto y como el bien explica es una versión sobre la que bien cantaba José Antonio Labordeta. La letra es un poema en fabla de Anchel Conte Cazcarro, nacido en 1942 en Alcolea de cinca,  recogido en el poemario " no deixez morir a mia Boz " publicado en 1972. La música es de Gabriel Sopeña, otro gran polifacetico aragonés.
Si te apetece saber mas acerca de estos dos aragoneses os dejo los enlaces:
http://es.wikipedia.org/wiki/Gabriel_Sopeña
http://es.wikipedia.org/wiki/%C3%81nchel_Conte

La canción se titula Mai ( Madre ) y a mi además de escucharla por primera vez, tanto la del gran Labordeta como la de Manolo Garcia, me ha gustado en extremo. La comparto con todos vosotros:

Labordeta y el propio Sopeña


Manolo Garcia




    
Mai, mira-me as mans;    
as trayo buedas,
lasas d’amar…
Son dos alas
d’un biello pardal
que no puede
sisquiera bolar.
Mai, mira-me os güellos,
n’o zielo perdius
n’un fondo silenzio…
Son dos purnas
chitadas d’o fuego
que no alumbran
ni matan o chelo.
Mai, mira-me l’alma
aflamada de sete,
enxuta d’asperanza..
Ye un campo labrau
an no i crexen qu’allagas
que punchan a bida
dica qu’a matan.
Mai, mira-me a yo.
Me reconoxes, mai?
Fué o tuyo ninon…
Güei so un ome
que no se como so.
Mai, me reconoxes?
Mai, ni sisquiera tú?!!
------------------------------------
Madre, mírame las manos;
las traigo vacias,
cansadas de amar…
Son dos alas
de un viejo gorrion
que no puede
ni siquiera volar.
Madre, mírame los ojos,
en el cielo perdidos
en un hondo silencio…
Son dos chispas
echadas del fuego
que no alumbran
ni matan el hielo.
Madre, mírame el alma
inflamada de sed,
seca de esperanza…
Es un campo labrado
donde sólo crecen aliagas
que pinchan la vida
hasta que la matan.
Madre, mírame a mi.
¿Me reconoces, madre?
Fui tu niño…
Hoy soy un hombre
que no sé como soy.
¿Madre, me reconoces?
¡¡¿Madre, ni siquiera tú?!!

1 comentario:

  1. No la había escuchado nunca, pero me ha encantado. Preciosa canción tanto por Labordeta como por Manolo García. Gracias Sergio por colgar estas cosas. Besos.

    ResponderEliminar

Gracias por tu comentario